در سال 1943 ایالات متحده در میانه جنگ جهانی دوم بود. هنگامی که یک کشور در حال جنگ است لباسی را که پوشیده می شود منعکس نمی کند. دامن ها برای صرفه جویی در مصرف پارچه کوتاه تر شدند و جوراب ابریشمی کمیاب شد، چرا که از ابریشم برای ساخت چتر نجات استفاده می شد. برخی از زنان تصمیم گرفتند خط سیاهی وسط پشت پاهای خود بکشند تا شبیه جوراب شود. پشم بیشتر برای لباس سربازان استفاده می شد.
پیراهن
لباس های 1943 معمولا آستین کوتاه یا آستین سه ربع بودند. این لباس ها برای روز و شب استفاده می شدند و زنان با آنها بیرون می رفتند، می رقصیدند و در تعاملات اجتماعی شرکت می کردند. قد پیراهن ها تا زانو یا کمی بلندتر بود با یک کمربند، خط گردن و جیب جلو.
تاثیر جنگ بر مد
رنگ لباس ها در زمان جنگ تیره شد که بازتابی از وضعیت کشور بود. مردم مجبور بودند با هر چه داشتند سر کنند و لباسهای پاره یا سوخته خود را ترمیم کنند. این امر باعث شد پوشش زمان جنگ ضعیف شود.
الهامات نظامی
کاپشن زنانه جعبه مانند با شانه های پهن و پد سرشانه شدند، که شبیه لباس های نظامی بود. یک سبک از لباس در سال 1943 و در طول جنگ محبوب بود که "طراحی ابزاری" نامیده شد و به تولید انبوه رسید: دامن های کوتاه، لباس های مربعی شانه دار و تنها سه دکمه در هر ژاکت زنانه. بلندترین دامن حدود 19 اینچ از زمین فاصله داشت.
زنان شاغل
در طول جنگ بسیاری از زنان در کارخانه های مهمات سازی کار می کردند. آنها سر خود را با روسری می پوشاندند و از عینک، کفش های پاشنه کوتاه و کت و شلوار سبک نظامی در محل کار استفاده می کردند. در طول این دوران زنان شروع به پوشیدن شلوار زنانه نمودند که برای کار راحت تر از پیراهن یا دامن بود، شلوارهای فاق بلند و گشاد.
کمبود
غذا، پوشاک و کفش در زمان جنگ جیره بندی شد. کمبود چرم در طول جنگ وجود داشت، بنابراین چوب پنبه برای کف کفش استفاده شد. این کفش ها با دوام و راحت بودند.
چاره جویی
در مواجهه با کمبود منابع، جمعیت زمان جنگ مجبور به خلاقیت در استفاده از مواد شد. از رو بالشی برای دوخت شلوارک تابستانی استفاده شد و یک لباس عروسی را خواهر، فامیل و دوستان استفاده می کردند. از شلوار مردانه دامن می دوختند. زنان در صورت دسترسی به ابریشم چتر نجات، نایلون چتر نجات و همچنین پارچه سیاه صنعتی برای خود پیراهن می دوختند. از توری روبالشتی برای تزئین لباس استفاده می شد.